TROJE - Poezi nga Linda Agolli
Shënim nga autorja
Është një përmbledhje poetike nga krijimtaria e mëparshme, plus një kapitull me poezi të reja të pabotuara, të cilin në antologji e kam renditur të parin. Një përmbledhje të tillë, nuk e kam menduar ndonjëherë si mbyllje të krijimit poetik. Si “hyrja” ashtu edhe “dalja” nga poezia, as mund të komandohen dhe as janë të parashikueshme. Njeriu është veçse mjeti i realizimit të saj. Në këtë kuptim, realizimi i antologjisë, i shkon në linjë vetëdijes për sa ke arritur deri në të tanishmen. Në imazhin tim, antologjia përshfaqet si ato baulet e gjysheve tona ku vendoseshin palë palë dhe ruheshin me kujdes veshjet më të cilësishme e më të bukura për t’i marrë me vete në pajë. Me një fjalë, kjo përmbledhje e poezive në këtë libër, është baulja që unë do ta marr me vete në udhët përtej të cilave më presin poezi të tjera të reja. Por, asnjëherë nuk mund të di sa të gjata janë udhët që më presin, sa të vështira, apo sa të dendura e të bleruara me pemë poezie.
GJITHNJË DO TË DUA
gjithnjë, gjithnjë do të të dua
ashtu siç di të dojë retina pakëz dritë
ashtu si udhëtari kërkon një strehëz
dhe buzën t'ia njomë një pikëz ujë nga burimi
ashtu si bisht' i syrit pikon margaritarë
dhe pak nga pak
si lulja e mbrëmjes mbyll petalet
të mbyllen ca plagë prej së lashti
kur shpatullat zbuluar m'i patën lënë
dhe endesha nëpër mjegull si një vegim
harruar nga ëndrrat e qënieve me shpirt...
gjithnjë, gjithnjë do të të mbaj
diku në një fjalë të thjeshtë e të lehtë
ashtu si një varg i simfonisë në pyll
a si një zë i këngës mistike
ku degët e një kulpre pushtojnë dashurinë tënde
dhe gjethet harbohen në ekstazë...
gjithnjë, gjithnjë do jem atje
në dhomëzën e gjoksit ku ulet e ngrihet
pesha e brengës dhe dëshirës
që me kujdes t’i hedh nga pak melhem
e t'i kujtoj një fjalë që shkon përtej fjalës
dhe bëhet legjenda
e dashurisë njerëzore...
gjithnjë, gjithnjë e kam një vend
edhe kur të mos jem...
ANKTHI I PRITJES
Tendoset çasti mes orësh të gjata
Mes ditëve pa ty hyn një korb,
Limanet përgjumen pa ardhur nata
Me gurët, dhe zhurmat futen në morg.
Përfyten damarëve zërat dhe plagët
Beteja e gjumit gjakos syrin tim,
Liqenj dëshpërimi shuajnë vlagët
Hapësira tulatet pa shpresë në kërkim.
Tendoset shkëmbimi i valës në breg
Ditët pa ty nuk kanë cak a kufi
Ka ngrirë gjithçka po akulli djeg
Ka ngrirë dhe pret të dukesh ti.
E TRËNDAFILTË
Në kapërcyell ëndrrash davaritet
Qeshja jote e trëndafiltë.
Dhe rrok në maja qerpikësh përmallime
Përqafimesh të pakryera
Si jetët që u panë tek shkonin
Shkarazi e pa zhurmë
Në shtretër lumenjsh të nëndheshëm,
Dhe rrok në maja gishtërinjsh dëshirime
Prekjesh të ndaluara
Si ditët që u shuan ende pa zbardhur
Zërave të mistershëm
Prej qiejsh të tjerë të panjohur,
Dhe rrok në cepa buzësh puthje
Të etshme, po aq të trëndafilta
Sa qeshja jote.
SA SHPEJT VJEN NATA
Dhe shpejt, sa shpejt që vjen nata
Valëvitur si tyl i vejushës
Një prekje më endet në trup
Mbështillet si mjegulla gëmushës
Dhe shpejt, sa shpejt që vjen nata.
Dhe shpejt e shpejt bie nata
Këndon zëpak një zogth i trishtuar
Rrëzohet pa zhurmë një muzg
Më derdh errësirë përmbi duar
Dhe shpejt e shpejt bie nata.
Dhe shpejt, si qyrk rëndon nata
Një zilkë trembur tundet në erë
Shtëpi e vogël rrënuar
Hyjnë dy pleq, pas mbyllet një derë
Dhe shpejt, si qyrk rëndon nata.
Dhe shpejt, sa shpejt sundon nata
Dita shuhet sysh, e ngrata…
USHTARËT E ËNDRRAVE
Nuk shoh më ëndrra
Kaptoj botën time dhe gjendem në një tjetër
Pa zhelet e kësaj bote.
I pata nisur dikur në beteja
Ushtarët e pavdekshëm të ëndrrave
Ushtonte trumbeta
Gjëmonte ëndrra.
U pata ngritur monumente
Dhe gdhendur krahë
Ushtarëve të ëndrrave të mia.
Janë kthyer prej kohësh
Dhe unë prej kohësh fle mbi mermer
Kalojnë aty pari ata, ushtarë
Ende të parritur ,
Lëpijnë plagë imagjinare.
Eshtrat e mia mbetur mbi ëndrra
Gdhendin me mundim
Emra besnikësh.
Tani mbi shtrat të bardhë
Si pika e vesës, mbi gjethe fle,
E në rrëshqitsha
Do të jetoj në zemër të Detit.
DUART E MIA RREKEN TË MBAJNË ZËRIN TËND
Duart e mia rreken të mbajnë fort zërin tënd
Që kumbon
Ndër kupa të vogla qiejsh të copëtuar
Zërin që hopet,
Përplaset, derdhet e jehon,
Mureve të bardha
Nga llërët pikon teposhtë
Kyçeve të imtë,
E dua ta mbaj.
Ta mbaj dhe i thërras me shkulm
Lëshoj gjithë lukuninë e kordave të mia të memecta
Por zëri yt shkon tejpërtej atje,
Përmbi bedenat e një ëndrre
Të vetmuar
Ndrydhur në kështjellë harrese.
Nuk më dëgjon, më zmbraps,
Më ngrin ndër duar
Dhe bëhem shtrati i lumit të askund
Thërrmohem, bie, bëhem blu,
Derdh trupin e pastaj,
Dergjem plot plagë në dete…
KA ARDHUR KOHA
Ka ardhur koha hardhitë të përdridhen
Rreth trungut te pemës ne zgjatje pambarim
Me puthje valëzore kërcell e gjethe
Luhatje tingujsh ne tundim.
Ka ardhur koha qe nen dhè te shkrifet
Një simfoni gjallesash të gëlojnë ne pyll
Me ngjyra zogjsh e ketra kuriozë
Ku dirigjent behet një yll.
Ka ardhur koha te shkojmë edhe ne me ta
Ne pyll, mbështjellë pemës e nen dhè
Nen tinguj simfonish e shtrat gjethesh
Te harrohemi cazë atje.
Ka ardhur koha e ringjalljes…
Epilog
E ke dëgjuar gjethen kur bie si qan,
Dhe klith ne bisht te saj një kërc i njome?
E ke dëgjuar lulen si petalet hap
Dhe pëshpërit plot arome?
Ka ardhur koha e parajsës…
