POEZI NGA LINDA S. AGOLLI
SHORT
Vitin e parë u deshëm
Të dytin u urryem
Të tretin qëndruam të shihnim gabimet
Të katërtin vit u deshëm për herë të parë.
Vitet e tjera mjekuam plagët
Futur në lëkurën e njëri tjetrit…
Pastaj
Erdh’ vdekja dhe u hakmorr
Që e shpërfillëm…
QYTETI IM
Vendlindja ime që gdhihesh mes shpresës dhe zhgënjimit
Nemitur mes pluhurit dhe mohimit
Mejhane barqesh që gushkuqojnë ditën dhe kukuvajkojnë natën
Mbetur peng në një sahat të vjetër që shtyp mesditën dhe mesnatën
Si vorbull qorrash që vijnë përqark
Gjakosin shikimin tim
Pa ditur kurrë se drita vjen nga larg
Atje
Pas shpatullës së Dajtit…
JAM GRUA
Nuk jam shpirti i një burri
Që vargje t’i thurr bukurisë femërore
Që më djeg sa herë shfaqem si e vetmja alternativë
Gjinore e dashurisë
Dashurisë qiellore
Asaj bukurie që më tremb thyer bashkë me valën në ujë
Dhe ku rinia tret imazhe të pakthim...
Nuk jam shpirti i një burri dhe as pamja
Për të qënë një këngë me zërin e tij
Fshehur pas Safos moderne përgjysëm gruaburrë
Dashuruar me kopjen e vet monstruoze.
Se s’dua
Se s’dua të harroj se ka një portë tjetër
Ku hyj si qelizë e gjendem shpirt
Dhënë pas një burri që më sjell tek vetja
E më mbështjell me lëkurën e tij.
Nuk jam shpirti i një burri
Esenca e tij jam…
PAS NDARJES
Më humbën sytë në zgavër thellë
Më dhembin, më djegin, mbajnë erë
Lëkura nxjerr nudo përbindëshin brenda meje
Maska ime gajaset në ekstazë
Nxjerr thonjtë të më çjerrë
Nuk mundem t’i mbledh thërrimet e zemrës
Që mjekrës së një burri më thyhen
Siç plas një llambë e nxehtë
Ndezur prej netësh në akull
... ndarje që grryen
Nëntor 2008
