🟣Poezi nga LINDA AGOLLI

 
LINDA AGOLLI
SONETI  
Im ungj, i madhi DritĂ«ro Sonetin ka nĂ« gjak Nga gjithĂ« rubinĂ«t qĂ« ka vetĂ« MĂ« jep dhe mua pak… 
 
E pyeta atĂ« ditĂ« se ç’ish Soneti 
PĂ«r rimĂ«n dhe pĂ«r vargun e renditur 
Ai mori lapsin, Sadija letrĂ«n gjeti 
DorĂ«n e tij unĂ« ndiqja e çuditur. 
AB, BA dhe fjala e shkoqitur 
Mes kllapash si kufijtĂ« e njĂ« shteti 
U ndjeva shumĂ« e vogĂ«l, e paditur 
NĂ« mbretĂ«rinĂ« me dritĂ« tĂ« njĂ« Soneti. 
TĂ« parĂ«t vjershĂ«torĂ« tĂ« Sonetit 
E bĂ«nin fjalĂ«n zap nĂ« rimĂ« e varg 
Me mund e merrnin emrin e Poetit. 
DorĂ«s sĂ« tim ungji i vij qark 
Dhe hesht e skuqem prej sikletit 
Prej tij dhe tĂ« vĂ«rtetĂ«ve, jam shumĂ« larg...  
 
 
KĂ‹SHTU DO KISHTE NGJARĂ‹  
Rekuiem  
 
E ndjera gjyshja ime, e bardha Hatixhe 
Do zbriste qĂ« nga lart butĂ« butĂ« si bora 
Do shtynte mengadalĂ« derĂ«n mos na zgjonte 
Me njĂ« ibrik qĂ« kurrĂ« s’iu nda nga dora. 
Si pupĂ«l lehtĂ« do hynte nĂ« sallon 
Do zbrazte ujĂ« mbi lulet njĂ« nga njĂ« 
NjĂ« asparagusi do t’i thosh ca fjalĂ« 
Si pĂ«shpĂ«rimĂ«, a ndoshta dhe me zĂ«. 
E kur tĂ« ndjente hapin tim nĂ«pĂ«r shtĂ«pi 
Do vinte tĂ« mĂ« hidhte krahĂ«ve njĂ« fanellĂ« 
Do mĂ« tregonte pĂ«r njĂ« gjeth tĂ« porsaçelur 
PĂ«r njĂ« zambak qĂ« ditĂ« mĂ« parĂ« kish mbjellĂ«. 
Ç’i do kaq shumĂ« lule noni * , do t’i thosha 
NjĂ« vazo mbaj a dy mjaftojnĂ« nĂ« sallon 
Ajo do mĂ« shikonte e habitur si fĂ«mijĂ« 
QĂ« diç tĂ« thotĂ« medoemos kĂ«rkon. 
Çdo lule Ă«shtĂ« njĂ« shpirt edhe njĂ« fjalĂ« 
Ne pleqve s’ka njeri tĂ« na dĂ«gjojĂ« 
Lules i flas e fletĂ«t fĂ«rfĂ«rin me kĂ«ngĂ« 
MĂ« sheh tĂ« qaj, e nis me gjethe tĂ« vajtojĂ«. 
E ndjera gjyshja ime e dhimbsur, Hatixhe 
Do zbriste butĂ« butĂ« qĂ« nga lart si bora 
Do shtynte mengadalĂ« derĂ«n mos na zgjonte 
Me njĂ« ibrik qĂ« kurrĂ« s’iu nda nga dora...  
 
* keshtu i therrisnim gjyshes kur ishim femije  
 
 
PĂ‹RGJYSĂ‹M 
 
Do ikĂ«sh 
Por flokĂ«ve tĂ« mi do tu mungojĂ« foleja 
Ku bashkĂ« me dĂ«shirat 
U strukĂ«n netĂ« psherĂ«timash 
Dhe kĂ«ngĂ« tĂ« hershme. 
Do ikĂ«sh 
Por ishujve tĂ« trupit tim do tu mungojĂ« dora 
QĂ« zbuti ulkonjĂ«n e pyllit 
Dhe majat e kodrave tĂ« bardha ledhatoi 
Nga ku u derdh ofshama. 
Do ikĂ«sh 
E bashkĂ« me ty 
Kuptimi do mbetet nĂ« udhĂ« 
NdarĂ« pĂ«rgjysĂ«m...  
 
 
E PAMUNDUR 
 
 Ika nga ty Vrapova 
Dhe bĂ«ra njĂ« dush tĂ« laja mĂ«katin 
NdĂ«rgjegja shkĂ«lqeu 
NĂ«n kostumin e pastĂ«r. 
Nga shpirti s’tĂ« laj dot…  
 
 
PĂ‹RMBI KUBENĂ‹ E QIELLIT  
 
Kur stalaktit’ i zemĂ«rimit tĂ« nisĂ« tĂ« pikojĂ« 
E pĂ«rmbi detin e trishtimit tĂ« tretet shkumbĂ«zimi 
Me kripën le të shkrijë dhe pengu yt...
 JepmĂ« sinjal si njĂ« puhizĂ« 
QĂ« gjethen e shtyn pĂ«rkundĂ«r erĂ«s 
A shenjĂ« mĂ« bĂ«j heshtur pa gojĂ« 
T’i japĂ«sh ajrit shkĂ«lqim tĂ« Diellit 
Pastaj tĂ« dy do tĂ« kujtojmĂ« 
ÇfarĂ« Leonardo kish ndĂ«rmend kur tha 
Se trupi ynĂ« qĂ«ndron nĂ«n tokĂ« 
NĂ«n qiellin toka gjithashtu 
Po shpirti Shpirti kurdoherĂ« 
PĂ«rmbi kubenĂ« e Qiellit… 
 
 3 Dhjetor 2008 
 

 

VUAJTJE E PJESĂ‹TUAR

 

Gropë thithëse malli për ty

Lëviz e më shumë zhytem

E zhytem e mbytem në të.

Pushtet mishtor mbështjellja prej krahëve të tu

Si vuajtja më e madhe që sjell përdëllimin

Kafshojmë epshin, mjekojmë çmendurinë

Preja dhe gjahtari i vetvetes jemi.

Bashkimet janë vuajtje e veç vuajtjet ndahen

Lumturitë kurrë.

Kur të vish

Mos harro tĂ« marrĂ«sh çastet e tua tĂ« vuajtjes. 

 

 

NDAJFOLJET 

 

Lozonjare të papesha

që pas çdo tangoje kërkojnë folezën

si bletëza këmbënektar kapur për krahësh

bëjnë rreth pa porta

solisti në mes je Ti.

Pa to do shembeshin jetët shpërbërë

në humusin e çastit tretur

koha si trung i zhveshur do përgjunjej

hapësira do rrudhej pa muzgun

e pa Afërditën agimi s’do shkëlqente si Agim.

Gurët do gremiseshin e bashkë me ta boshësia

mendimi s’do kish enë, ku të qëndronte?!

Ndërsa ne të dy

do ndiznim qirinj imagjinarë përshpirtjesh

që s’mundëm të ekzistonim

diku, dikur

bashkë një çast

vetëm për vetëm...

 

VAJZĂ‹ E VJEDHUR

 

Në qendrat tona të rehabilitimit, shumë vajza

nuk mundën t’i kthehen jetës normale.

 

Ishe e vogël Bora

në ballin tënd vizatuan një ëndërr ngjyrëshpëlarë

brenda kafkës

një kukull kartoni sajuan,

në vend të dëshirave

të kyçën brenda një monedhe

me tringëllimën e saj të shurdhuan.

Pastaj, erdhën të të blinin.

Ish tepër vonë

të kish vjedhur vetvetja

kish lënë veç Manikinin…

Posted by