LINDITA AGOLLI
Poezi nga libri "Tempulli i dashurise" 2010
EJA
Eja
Fli në shtratin tim
Përndryshe do endem jashtë
Gjithë natën si ulkonja
E humbur në pyll
Me gjinjtë tharë e me vikamën
Varur në çengel’n e hënës me vraga
Eja
Në shtratin tim të flesh
Përndryshe do endem s’di se ku
Netëve e ditëve pa kuptim
Pa strehëz
Pa sy
Pa duar
Nga zgavrat të më klithin lakuriqë nate
E të qajnë për endësit
E çarçafëve të vdekur.
Eja
Në shtratin tim të flesh
Përndryshe do ngrij atje jashtë
Derisa të vijë fryma jote…
FISNIKE
Të dua me urti, ngadalë e pa zhurmë
Pa britma patetike dhe pa ironi
Të dua si burim me gurgullimë të butë
E kthjelltë, e kaltër, e çmendur, në urti.
Të dua e vërtetë, pa përbetime boshe
Përmbi të tjerë nuk shkel të vij tek ti
Të dua thjesht, pa lot e ngashërime
Heshtur, pa fjalë, në fisnikëri.
Të dua si burim me gurgullimë të kaltër...
DHE DITËN TJETËR…
Do zhdukemi bashkë???
Përmbi shkëmbinj majë gishtash të qëndrojmë
Nën ujë të puthemi pa frymë
Përtej shtatë qiejsh të shtegëtojmë.
Do flemë bashkë???
Të të mbuloj me flokë e buzë
Të fle e të mos fle mbi trupin tënd
Të digjem e të bëhem shpuzë.
Po nesër kur të zgjohemi bashkë
Do zgjohemi bashkë???
Të buzëqeshim sa të çelë dita
Të pimë në shtrat kafenë e parë
Të vemë në gotë trëndafila.
Dhe ditën tjetër e ditë më pas
Do zhdukemi e do zgjohemi bashkë...
HESHTJET
Heshtjet kanë fjalë
Fjalët kanë porta
Ne heshtim dhe hyjmë
Të gjejmë veten tek vimë
Drejt njëri tjetrit…
PA ZGJIDHJE
Shfaqem
MĂ« vjedhin.
Baltë më hedhin.
LAKMI
Në fatin e një të përdale shëtis hijen time
Të isha ajo, kush do ishin fatlumët?!
Kërkoj të futem në atë kuti
Pa kapërcyer veten dhe mbetem…
E vdekur në virgjëri.
KOPSHTI I MARINĂ‹S
Pasdite në kopshtin e Marines
Krahët e një pëllumbi do qëndisin dheun
Do derdhen aroma të kuqe nëpër shtat
E, ngadalë do të të thonë
Se pëshpërimat i lind dashuria…
Pasdite në kopësht
Pa zë, e padukshme, si një vegim
Do zbresë të të marrë përdore
Drejt ishullit vjollcë
Ku thyen figurën mendimi…
E shprishur, pa ajër, pa flokë, pa kontur,
Zemberekmbetur në tehun e pakohës
E Shtunë idiote si shtizë me majë
Që mpin dëshirën dhe rrjetë i ve gojës
E Shtunë e pabesë që bredh pas teje
Damarët m’i nxin dhe kokën ma thërmon
Nuk di në koha do ikë, a ti do të vish
Por di se për ca gjëra është tepër vonë.
Është tepër vonë për të qëndruar
Eshtrat shqetësohen në dashjen e fikur
Bëj shenja në mur me gishtërinj
Është tepër vonë dhe për të ikur.
As shkoj as vij si preja në kurth
Gazelë e tufës mbetur gjithnjë pas
E çmendur në vrapin e madh pas teje
Trishtuar si shelg mbi ujë, kur më qas.
E Shtunë idiote pa ty…
KUR LIND NJĂ‹ DITĂ‹
Nata nuk lind, nata shtrihet ngadalë
Si grua shtatzënë me yje mbi bark
Gëlltit perëndimet, përgjumet mbi ujë
Të dashuruarve u sillet përqark.
Nata nuk lind, pret orën e shterzimit
Dhe klith në sqepin e bulkthit nën çati
Derdh vesën përmbi gjethe e mbi bar
Që dita, e bardhë të lindë përsëri.
Nata nuk lind, rrëzohet ngadalë
Si grua shterzon që dita të dalë...
PĂ‹RRALLA E KULPRĂ‹S
Më parë
Nxorri kryet e blertë dhe pa rrotull
E drojtur, e trembur
Fëshfëriti lastarët e njomë
Me gjoks u lëshua mbi këmbën e madhe
Ku gishtat e fortë
Krijonin gardhin e bashkimit.
Ngadalë
Ndërsa flladi ia valëviste
Gjymtyrët ajo shtriu mbi shpinën
E kërcirit të trashë
Dhe gjuhët e gjelbra
Lëpinë pulpat dhe tek gjunjët
Më pas u ngjitën.
LĂ«shuar me trup
Me shpirt
Me passion
Mbështolli trungun e bëshëm krenar
Harbuar e puthi me zjarr e bëri shkëndijë…
Pastaj
Ia thithi palcën
I zhvokshi lëvoren
Dhe e la zgavër
… …
Lisin e vjetër.
